Ο τόπος της Ηπείρου ήταν γεμάτος από ιστορικές αναμνήσεις, καθώς οι πνευματικές παραδόσεις του Γένους είχαν διατηρηθεί και είχαν συντελέσει στην αποκρυστάλλωση εθνικής συνείδησης. Η πόλη σε όλη τη διάρκεια της τουρκοκρατίας είχε κατορθώσει να διατηρήσει πολιτιστική αυτονομία και να χαράξει τον δρόμο της εθνικής ανάτασης. Όμως, τα Ιωάννινα, όπως και ολόκληρη η Ήπειρος δεν μπόρεσαν να υπαχθούν στην ελληνική επικράτεια. Η ενσωμάτωσή τους έγινε μόλις το 1912-13. Η ηπειρωτική γη επρόκειτο να δοκιμαστεί και κατά τη διάρκεια του δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου, στα κατοχικά χρόνια και στον εμφύλιο. Βρήκε ωστόσο τη δύναμη να αντέξει και να διεκδικήσει τη θέση, η οποία της ανήκε στην ελληνική κοινωνία.
Οι προσπάθειες για την ίδρυση Πανεπιστημίου στα Ιωάννινα και στην ευρύτερη περιοχή μαρτυρούνται από τα τελευταία προεπαναστατικά χρόνια. Εκείνη την περίοδο, επιφανείς Ηπειρώτες διανοούμενοι είχαν επιχειρήσει να ιδρύσουν πανεπιστημιακές Σχολές στην Ήπειρο.
Από τις αρχές του ’50 και αμέσως μετά την ίδρυση της Εταιρείας Ηπειρωτικών Μελετών (1954), υπήρχε έντονο το αίτημα για την ίδρυση ενός Ανώτατου Εκπαιδευτικού Ιδρύματος, που θα επιβεβαίωνε το πολιτιστικό παρελθόν της Ηπείρου και θα αναδείκνυε από κάθε άποψη τα Ιωάννινα και την ευρύτερη περιοχή.
Το 1962 συγκροτήθηκε στην Αθήνα Κεντρική Επιτροπή Αγώνος Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, με μοναδικό σκοπό «την αποτελεσματικωτέραν διεκδίκησιν και ευρυτέραν δυνατήν προβολήν του δικαίου ηπειρωτικού αιτήματος της ίδρυσης εις τα Ιωάννινα του Γ’ Πανεπιστημίου ή ανεξαρτήτων μετεκπαιδευτικών θεωρητικών ή τεχνικών σχολών». Σε προκήρυξή της, η Επιτροπή, τον Ιούλιο του 1962, καλούσε κάθε επίσημο και ανεπίσημο φορέα, όπως και κάθε Ηπειρώτη, να δραστηριοποιηθούν για την υλοποίηση του παραπάνω αιτήματος.